Vandaag bevrijdingsdag. Eergisteren dag van de persvrijheid. Tijd om even stil te staan bij de vrijheid van meningsuiting. Volgens het amerikaanse Freedom House leeft slechts 17% van de wereldbevolking in landen waar media zonder bemoeienis hun werk kunnen doen. Het amerikaanse Comité voor de persvrijheid heeft een lijst gepubliceerd met de top tien van landen met de meeste censuur. De criteria daarvoor zijn: staatseigendom van de media, gereguleerde censuur, geweld van de staat jegens journalisten, gevangenisstraffen voor journalisten, hinderen van journalisten, het hinderen van buitenlandse nieuwszenders en restricties op het internetgebruik. De lijst wordt aangevoerd door Noord-Korea, verder zijn alle door Bush als "schurkenstaten" betitelde landen present. Irak staat er niet op. Dit is het land waar de meeste journalisten om het leven kwamen in de afgelopen jaren. China hoort ook niet bij deze top tien ondanks de knieval van Google voor het regiem.
Nederland is met andere westerse landen, schat ik, een oase van persvrijheid. Dat betekent nog niet dat journalisten alles zo maar kunnen publiceren. De eigenaren van het failliete vleesverwerkingsbedrijf Benedik (zie mijn vorige bericht) eisen van het dagblad De Limburger onmiddellijk honderdduizend euro wegens schending van het eerder opgelegde publicatieverbod. Vorige week verbood de rechbank in Maastricht, op nogal dubieuze gronden, het blad vier artikelen te publiceren. En ook over het kort geding waarin dat werd bepaald mocht niets worden geschreven. De journalist en zijn hoofdredacteur spraken er over in het programma De Leugen Regeert. En ze publiceerden een nieuw artikel, volgens hoofdredacteur Driessen, gebaseerd op nieuwe informatie. Dat kon de advocaat van Benedik niet over zijn kant laten gaan natuurlijk. De Limburger is niet van plan te gaan betalen (NRC 3 mei).
PvdA-kamerlid Dijsselbloem trok zich vorige week ook niets aan van de geheimhouding die hem was opgelegd bij een rapport van de IND. Wat hij in dat rapport las was namelijk in flagrante strijd met wat Verdonk in het openbaar beweerde over de verdwijning van jonge asielzoekers. Tot grote woede van Verdonk, Donner, Rutte en Weisglas vertelde hij aan de pers wat er in dat IND-rapport stond. De Tweede Kamer zag uiteindelijk af van sancties. Dat zou toch al te gek geweest zijn. In Vrij Nederland van deze week zegt columnist Poorthuis dat hij niets anders had verwacht van Dijsselbloem als kamerlid. Als een minister liegt hoort een kamerlid dat toch te melden. "Daar hebben we hem toch voor gekozen!"
Een laatste voorbeeld. De Productschappen Vee, Vlees en Eieren (we blijven in de buurt) spanden deze week een kort geding aan tegen de Stichting Wakker Dier vanwege de publicatie van een geheim politierapport waaruit blijkt dat de politie sterke vermoedens heeft dat de diervoedersector zich structureel schuldig maakt aan overtreding van de wet (NRC 4 mei). Volgens het rapport is er op grote schaal afval verwerkt in veevoer. De rechtbank in Amsterdam toonde zich een groter vriend van de persvrijheid dan de collega's in Maastricht. Wakker Dier kreeg gelijk. De aanklacht dat de diervoedersector zonder deugdelijke grondslag was zwart gemaakt werd verworpen. Marianne Thieme van Wakker Dier: "De afgelopen zes jaar hebben er negen kwesties tussen Wakker Dier en de bio-industrie voor diverse rechtsprekende colleges gespeeld en al deze procedures heeft Wakker Dier gewonnen. Ik hoop dat de productschappen vanaf nu de energie gaan richten op de vele misstanden in de bio-industrie in plaats van zich telkens te richten op de boodschapper van het slechte nieuws".
persvrijheid, dierenbescherming
Verdonk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten