De vrijheid van meningsuiting van een docent

Op de Haagse Hogeschool, mijn oude werkgever, is een rel uitgebroken over 'seksistische en discriminerende' uitspraken van docent Herre Faber, vaste blogger op de hogeschoolsite. Een groep studenten en medewerkers verwijt hem dat hij met zijn teksten hun sociale veiligheid aantast. Ze hebben een brief geschreven aan het hogeschoolbestuur met hun klachten en verlangen een publiekelijke reactie vanuit het College van Bestuur op zijn uitspraken. "Wij willen niet dat discriminatie en seksisme gebagatelliseerd worden, wij willen dat het serieus genomen wordt." En verder: "Wij vragen ons af, is vrijheid van meningsuiting belangrijker dan de sociale veiligheid van studenten en medewerkers? Vooral wanneer deze mening wordt geuit op het platform van onze Hogeschool." Faber vindt het niet leuk meer en heeft het bijltje er bij neer gegooid.

Het college van bestuur betreurt zijn keuze om te stoppen als columnist. Hij heeft volgens het bestuur in zijn laatste column geen grens overschreden. 

De gewraakte column gaat over seksuele intimidatie en verwijst naar alle MeToo schandalen. Als je mannen in het algemeen oproept om zich te onthouden van alle vormen van aanranding en initimidatie van vrouwen, dan moet je consequent zijn, schrijft Faber. Roep dan ook alle moslimmannen op om hun vrouwen zelf de keus te geven zich te kleden zoals ze willen, en neem afstand van het slaan van ongehoorzame vrouwen en de genitale verminking van baby's.

Faber maakt van de MeToo-discussie handig gebruik om zijn punt tegen de islamieten te maken. De reactie van zijn collega's en studenten is koren op de molen van rechtse scribenten die nu opnieuw de vrijheid van meningsuiting in het geding kunnen brengen vanuit hun islamofobische wereldbeeld.

De briefschrijvers wijzen er op dat Faber al eerder discutabele uitspraken heeft gedaan over studenten en collega's die hem zouden 'afleiden met dikke tieten'. Ze schrijven in hun petitie aan het hogeschoolbestuur: "Kunnen jullie je voorstellen hoe het voelt om als student grote borsten te hebben, en daarna in de lessen van de heer Faber te moeten zitten? Kunnen jullie je voorstellen hoe het is om met je hoofddoek de les van de heer Faber in te lopen, de man die blijkbaar denkt dat jij onderdrukt bent, terwijl je van hem zou moeten leren?" Daar hebben zij wel een punt dat de bloggende docent zich mag aantrekken. Een docent dient zich bewust te zijn van de mogelijke schade die zijn woorden kunnen veroorzaken in een toch al ongelijke relatie.

Maar een petitie aan het hogeschoolbestuur waarin de uitingsvrijheid van de docent betwist wordt lijkt me niet de goede weg. Het is niet aan studenten noch aan docenten om de ruimte voor de vrijheid van meningsuiting van een docent te bepalen. De briefschrijvers stellen zich op als slachtoffers die de schoolleiding inroepen om een arrogante klootzak terecht te wijzen. Dat werkt hoogstens als het bestuur zich ook slachtoffer voelt. En het bij-effect is dat je door anderen beticht wordt van 'aangeven bij de meester'. Waarom hebben de studenten en collega's die over Faber's blogteksten zijn gevallen hem niet rechtstreeks geconfronteerd met zijn, in hun ogen, aantasting van de goede verhoudingen op de hogeschool? Is het niet beter onvrede over uitingen van een ander rechtstreeks te laten horen? De kwaliteit van de onderlinge verhoudingen en de normen die een schoolgemeenschap daarvoor hanteert zijn moeilijk te handhaven als er in de directe interactie tussen docenten en studenten niets gebeurt. Regelgeving van bovenaf is voor de gevoelige kanten van de onderlinge relaties niet voldoende.