Abdelkader Benali heeft
zich teruggetrokken als spreker bij de Dodenherdenking. Toen bekend werd dat hij was gevraagd door het 4 en 5 mei Comité ontstond er ophef over uitspraken die hij vijftien jaar geleden in een dronken bui in Libanon had gedaan tegen oorlogsverslaggever Harald Doornbos, die er melding van maakte in een column in de Haagse Post. Benali had tegen Doornbos gezegd dat hij zich als Marokkaanse Nederlander nauwelijks op
z’n gemak voelde in Amsterdam-Zuid waar hij toen woonde, vanwege ‘al
die Joden daar’. Wie dit vuurtje heeft aangeblazen is niet duidelijk, maar Benali voelde zich afgebrand en vond uiteindelijk dat hij maar beter kon afzien van de lezing. 'Op 4 mei komen we bij elkaar om te herdenken en de discussie rond mijn
uitlatingen mag mensen daarbij niet hinderen', liet hij weten. In het
radioprogramma OVT maakte hij zijn excuses. 'Misplaatste grappen over Joodse Nederlanders maken mij niet tot een
geschikte spreker. Ook na uitvoerig praten met vertegenwoordigers van
Joodse organisaties ging de twijfel niet weg. En dat spijt me zeer. Het
was nooit mijn bedoeling om mensen te kwetsen, toen niet, nu niet,
morgen niet. Nooit niet. Mijn excuses.'
Benali is wel boos over alle ophef. Dat iets je vijftien jaar later nog kan worden nagedragen, iets dat je
ooit in een aangeschoten bui gekscherend riep, doet pijn. ‘Cancel culture’, noemt hij het. Afrekencultuur. 'Ik voel
woede om mijn kwetsbaarheid, want met alle uitspraken die anderen niet
bevallen, word ik als moslimbroeder en antisemiet bestempeld.' Ik ben geen antisemiet en ik hoef niets uit te leggen, zegt hij. Toch vond hij het wel belangrijk om excuses te maken. Want ook ironie kan kwetsend zijn.
